Mijn bestaan is jouw last. Ik had natuurlijk niets anders liever gewild dan in mijn geboortestad in veiligheid mijn geliefden  kussen, omhelzen en mijn God danken. Het feit dat ik daar geboren ben heeft mij het recht ontnomen om mijn waardigheid te behouden. Ik ben daarom bewust naar jouw land gekomen om jou te bashen, omdat ik jaloers ben op jouw welvaart, jouw vrijheid en jouw stabiliteit. Maar nu ik het ook zat ben dat jij constant zat van mij moet zijn, besluit ik om zo snel mogelijk op te rotten.

Nostalgie is helaas het enige wat mij overblijft op het moment dat je mij constant demoniseert. Ik ben bespuugd, gecriminaliseerd en mijn bestaansrecht is gebagatelliseerd, enkel omdat ik niets anders kon dan vluchten om mijn overlevingskans te verhogen. Ik geloofde dat ik ook rechten had, daarom ben ik gevlucht. Het recht om te leven bijvoorbeeld, maar ook het recht om te dromen. Ik droomde van een menswaardig bestaan in het land met de hoofdstad van vrede. Ik kan helaas alle mooie woorden en verdragen vergeten, want het is nu tijd om op rotten. Jou met rust laten in jouw veilige gesloten muren.

Ik donder op naar mijn eigen land. Ik wil niet meer mijn toekomst in jouw handen leggen zodat jij er alles mee te doen wat je maar wilt. Ik wil niet dat jij het idee blijft hebben dat mijn enige doel in het leven is om jou alles te ontnemen waar je de rest van jouw leven voor gevochten hebt.

Natuurlijk weet ik dat je van de vrijheid geniet maar weinig benul heeft van wat die vrijheid werkelijk heeft gekost. Natuurlijk weet ik dat je minder dankbaar en trots bent op de jouw welvaart en vrede. Natuurlijk weet ik dat je steeds naar meer verlangt maar niet meer wat  meer precies inhoudt.

Jij staat voor een muur en ontbreekt de moed om de overkant te zien. De overkant waar het gras minder groen is en waar een knal geen vreugdevuur is maar een teken om te vluchten. Over lijken heen lopen, ‘s nachts door gevaarlijke paden vrezen voor je eigen leven. Ik weet wat meer en beter inhouden, omdat ik paden heb bewandeld die alleen in horrorfilms voorkomen en het tegenovergesteld van meer en beter zijn. Toch verwonder ik mij over het feit dat je mij laat oprotten. Ik had graag jouw laten zien hoe je weer kan dromen en naar beter kunt streven. Ik had graag een inspiratie voor jou willen zijn.

Deze brief is niet alleen voor PVV-stemmers. Het is gericht naar een ieder in Nederland die denkt dat mijn besluit om te vluchten een plezier was. Het is aan iedereen die mij als gevaar ziet. Waarom heb je nooit naar mij geluisterd? Waarom heb je geen moeite genomen om mij te omhelzen? Waarom kwam jij geen muziek met mij maken? Waarom kon je niet met mij dansen, het brood eten, vrijen, poëzie lezen en dromen? Waarom heb jij geen moeite genomen om mij te leren kennen zodat jij de kans kon krijgen om in te zien dat ik niet zo veel van jou verschil? Misschien alleen al aan het feit dat wij allebei een hekel aan onrechtvaardigheid hebben.

Maar wees niet gerust, ik rot nu op naar waar ik vandaan kom. Zal ik sterven? Misschien. Zal ik jou missen? Ik denk het niet, want ik heb je nooit gekend. Ik zal belanden in een zone waar het leven geen signatuur kent. Bereid om te sterven dan om vernederd te worden door een generatie die de waarde van het leven niet lijkt te kennen. Ik zal heel ver van jouw blijven. Ik hoop dat je in jouw luxueuze leven nog altijd benieuwd zal zijn naar wat er aan de overkant van de muur is. Misschien dat wij elkaar dan in de hel zullen tegen komen. Maar jij gelooft niet in de hel. Dus ik laat jou in jouw hemel terwijl ik in mijn hel terug keer, om voor de laatste keer een dans met de duivel te doen.

Geschreven door: Kiza Magendane